ИОСИФ УТКИН

Ты пишешь письмо мне

На улице полночь. Свеча догорает.
Высокие звезды видны.
Ты пишешь письмо мне, моя дорогая;
В пылающий адрес войны.

Как долго ты пишешь его, дорогая!
Окончишь и примешься вновь;
Зато, я уверен, к переднему краю
Прорвется такая любовь...

Давно мы из дома. Огни наших комнат
За дымом войны не видны.
Но тот, кого любят, но тот, кого помнят, –
Как дома и в дыме войны!

Теплее на фронте от ласковых писем.
Читая, за каждой строкой
Любимую видишь
И Родину слышишь,
Как голос за тонкой стеной...

Мы скоро вернемся. Я знаю. Я верю.
И время такое придет:
Останутся грусть и разлука за дверью,
А в дом только радость войдет.

И как-нибудь вечером, вместе с тобою,
К плечу прижимаясь плечом,
Мы сядем и письма, как летопись боя,
Как хронику чувств, перечтем...

1943.

ИОСИФ УТКИН

Фыссыс мæм фыстæг

Æрдæгæхсæв, рухсгæнгæ, тайы дæ цырагъ,
Бæрзонд арвыл стъалытæ згъæлст,
Фыссыс мæм фыстæг ды цæссыгтæй, мæ зынаргъ, 
Мæ адрес та – хæсты цæхæр.

Куыд бирæ йæ фыссыс, мæ уарзон, мæ зынаргъ,
Фæуыс æмæ райдайыс ног.
Уырны мæ уый: тохы быдырмæ, раст урс маргъ,
Æрбатæхдзæн де ʻрвон уарзт, рог.

…Мах рагæй стæм хæсты. Нæ рудзгуыты ʻнкъард рухс
Æрбамбæхста хæсты фæздæг.
Ам, уыдонæн, чи нæу рæвдыд æмæ уарзтцух,
Хæст дæр – раст фыдæлты уæзæг.

Узæлæг фыстæгæй хæстонæн – æнцондæр,
Æрмæст æй лæмбынæгæй кæс.
Уым – уарзоны уынд и, 
Фыдыбæсты дзырд и, –
Раст, фæстæнкъул сабыр хъæлæс…

Фæстæмæ зындзыстæм, æз зонын, уырны мæ,
ʻМæ ахæм рæстæг дæр уыдзæн:
Æнкъард æмæ дихдзинад лидздзысты ʻддæмæ,
ʻМæ цин та хæдзармæ цæудзæн.

Æрбаддзынæ искуы изæрмилты мемæ,
Куы фæуа нæ фыдызнаг саст,
Кæсдзыстæм та ногæй фыстæджытæ демæ,
Æнкъарæнты азфыстау, раст.

Уырыссагæй раивта Плиты Инал.